Οι μεγάλες στιγμές απαιτούν μεγάλους ηγέτες κι όχι δογματικούς ηγετίσκους

Θα μπορούσε άραγε να υπάρξει ένα ενιαίο μέτωπο του ΟΧΙ, απέναντι στο γερμανόδουλο κυβερνητικό μέτωπο και τις νεότερες βουκολικές παραφυάδες, του ΝΑΙ σε ΟΛΑ ;

Θεωρητικά θα μπορούσε και κυρίως επιβάλλεται, από τις καταστάσεις έκτακτης ανάγκης που βιώνει η χώρα.

Διαβάζοντας σε δημοσίευμα την πολιτική διακήρυξη για τις ευρωεκλογές του ΣΥΡΙΖΑ *(1) αθέλητα το μυαλό μου πήγε στην Ιδρυτική διακήρυξη της Ένωσης για την Πατρίδα και τον Λαό *(2),  ένα κόμμα που ελάχιστα αναφέρεται, τόσο στα megaλα ΜΜΕ αλλά και στα μέσα εναλλακτικής ενημέρωσης.

Ας δούμε κομμάτι – κομμάτι κάποια σημεία σύγκλισης :

ΣΥΡΙΖΑ : «Καμία θυσία για το ευρώ»

ΕΝΩΣΗ : «Επιλογή μας παραμένει η Ευρωζώνη και το Ευρώ, όχι όμως με κάθε κόστος.»

 

ΣΥΡΙΖΑ : «Εμείς θέλουμε να σώσουμε τη χώρα μέσα στο ευρώ και όχι, με πρόσχημα τη σωτηρία του ευρώ, να οδηγήσουμε τη χώρα σε καταστροφή.»

ΕΝΩΣΗ : «Προέχει πάντα το υπέρτατο κριτήριο της επιβίωσης του λαού και της σωτηρίας της Πατρίδας.»

 

ΣΥΡΙΖΑ : το χρέος της χώρας είναι μη βιώσιμο και η αποπληρωμή του θα γίνει με αναπτυξιακή και κοινωνική ρήτρα, αφού πρώτα εξασφαλιστεί, για μια ικανή περίοδο, η διακοπή πληρωμής τόκων και χρεολυσίων. «Για την επίτευξη των στόχων θα αξιοποιηθούν, στην περίπτωση εκβιασμού, όλα τα όπλα»

ΕΝΩΣΗ : Αποτελεί αδήριτη ανάγκη η διεκδικητική αναδιαπραγμάτευση του κατά κοινή παραδοχή μη βιώσιμου πλέον χρέους της χώρας. Επιδιώκουμε τη διαγραφή ενός μέγιστου δυνατού ποσοστού του δημοσίου χρέους και την χαμηλότοκο αποπληρωμή του υπολοίπου, με ρήτρα ανάπτυξης. Όπως έγινε με τη Γερμανία δύο φορές, 1931 και 1953, κατά το παρελθόν. Ο λόγος μας εδώ είναι δεσμευτικός. Δεν είναι προσχέδιο για ανακυβιστήσεις.

 ΣΥΡΙΖΑ : αποπληρωμή του χρέους με διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του, μέσα από μια διεθνή διάσκεψη για το χρέος, στα πρότυπα της Διάσκεψης του Λονδίνου για το γερμανικό χρέος, το 1953

 Βασικά ίσως σημεία σύγκλισης, όπως βλέπουμε, ήδη υπάρχουν και σε αυτά κατά καιρούς  συγκλίνουν και άλλοι χώροι, όπως οι Ανεξάρτητοι Έλληνες, το ΕΠΑΜ κι ενδεχομένως κι άλλοι.

Τι είναι αυτό που «εμποδίζει» την δημιουργία ενός ενιαίου μετώπου του ΟΧΙ ;

Κατά την προσωπική μου εκτίμηση είναι περισσότερα από ένα τα στοιχεία που λειτουργούν ως πολιτικοί διαιρέτες παρά την κρισιμότητα που όλοι αναγνωρίζουν.

Το πρώτο στοιχείο είναι η εμμονή του ΣΥΡΙΖΑ για αριστερή κυβέρνηση ακόμα και με την εξωκοινοβουλευτική αριστερά και ανεξαρτήτως εάν δεν θα είναι επιλογή του ελληνικού λαού κάτι τέτοιο, δηλαδή να γίνει κυβερνητικός εταίρος χώρος που δεν έχει επιλεγεί από τον λαό, σα να μην μας έφτανε ο ένας (κατά δήλωσή του) αριστερός  Στουρνάρας, να γίνουν πολλοί.

Το δεύτερο στοιχείο είναι οι διεθνιστικές έως ανθελληνικές τάσσεις εντός του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και σε τμήματα της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς. Τάσσεις που μάχονται ότι χαρακτηρίζεται ως «εθνικό» ή «πατριωτικό» όταν έχει να κάνει με Ελλάδα αλλά το προασπίζονται όταν, για παράδειγμα, έχει να κάνει με την Δημοκρατία του Μογκαφτύστου.

Στα πρώτα δύο στοιχεία, αναφέρθηκα στον ΣΥΡΙΖΑ, καθώς είναι το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης και όπως όλα δείχνουν θα είναι ο νικητής των επερχόμενων εκλογών αλλά και γιατί είναι πολύς ο κόσμος που έχει εναποθέσει πάνω του τις προσδοκίες για κάτι το διαφορετικό και το καλύτερο.

Τρίτο στοιχείο, η κακοδαιμονία του ΕΓΩ, όπως αυτό εκφράζεται μέσα από την διάθεση προβολής και εξουσίας του όποιου χώρου - κόμματος διεκδικεί θέση ισχύος και διαμορφωτή στα πολιτικά πράγματα της χώρας.

 

Μπροστά όμως στα δεινά που υφίσταται ο ελληνικός λαός, οι κομματικοί αρχηγοί θα πρέπει, είτε να δικαιολογήσουν επαρκώς τους λόγους που συνεχίζουν την πολιτική των προσωπικών επιδιώξεων, είτε σταδιακά θα οδηγηθούν από τους πολίτες στα μεταπολιτευτικά απόβλητα της Ιστορίας.




*(1) : Πολιτική διακήρυξη του ΣΥΡΙΖΑ για τις ευρωεκλογές

*(2) : Ιδρυτική διακήρυξη της Ένωσης για την Πατρίδα και τον Λαό

 

Γιάννης Μ.